Ο Δήμος Σαρωνικού τίμησε τον Αριστείδη Μακροδημήτρη για το χάλκινο μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό. Ξέχασε το ασημένιο...

"Τον Παραολυμπιονίκη και νικητή χάλκινου μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κολύμβησης ΑμΕΑ στη Μαδέιρα, Αριστείδη Μακροδημήτρη, τίμησε το πρωί της Παρασκευής ο Δήμος Σαρωνικού."
Σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου που εξέδωσε ο Δήμος: "Ο Αρης Μακροδημήτρης, κάτοχος τριών μεταλλίων σε Παραολυμπιακούς Αγώνες (Λονδίνο2012), κατέκτησε στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κολύμβησης ΑμεΑ που φιλοξενήθηκε στη Μαδέιρα την 3η θέση στα 100 μ. ύπτιο 52, όπως είχε συμβεί και το 2016 στο ίδιο κολυμβητήριο. Η επίδοσή του ήταν 2:16:13 και του χάρισε το 5ο μετάλλιο στον θεσμό από το 2016.
Στον αθλητή, ο οποίος είναι δημότης Σαρωνικού, απονεμήθηκε ειδική τιμητική πλακέτα και έπαινος τόσο εκ μέρους του δημάρχου Πέτρου Φιλίππου όσο και εκ μέρους του προέδρου της αθλητικής επιτροπής του νομικού προσώπου «Αριστόδικος», Νίκου Πουλόπουλου."

"Για μας είναι μεγάλη τιμή και χαρά που ένας συμπολίτης μας αθλητής ανεβαίνει στο βάθρο των νικητών σε τόσο μεγάλες διοργανώσεις. Ο Άρης με τις επιδόσεις του μας κάνει υπερήφανους και αποδεικνύει ότι με θέληση, σκληρή δουλειά και οργάνωση τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Βρισκόμαστε στο πλάι του με κάθε τρόπο και του ευχόμαστε ολόψυχα να γυρίσει νικητής και από το Τόκιο", δήλωσε ο δήμαρχος Σαρωνικού Πέτρος Φιλίππου. 

Από την πλευρά του ο πρόεδρος του "Αριστόδικου" εξήρε την προσφορά του αθλητή και τόνισε: "Άρη αποτελείς πρότυπο για τα νέα παιδιά. Μακάρι η προσπάθεια και οι επιτυχίες σου να προτρέψουν και άλλους αθλητές να σε μιμηθούν, να παροτρύνουν τους νέους ανθρώπους να επιμένουν στην επίτευξη των στόχων τους, παρά τις δυσκολίες που συναντούν. Σ’ ευχαριστούμε".

Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν, επίσης, η πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Δήμητρα Ράπτη, ο αντιδήμαρχος Διοικητικών και Οικονομικών θεμάτων Χρήστος Γκίνης, ο αντιδήμαρχος Δ/νσης Τεχνικών Ανταποδοτικών Υπηρεσιών και Έργων Βασίλης Μπούτσης, ο πρόεδρος της κοινότητας Π. Φώκαιας Μανώλης Τσαλικίδης, εκ μέρους παρατάξεων της ελάσσονος αντιπολίτευσης ο Χρήστος Τσιγαρίδας και η Σοφία Αμοιρίδου, καθώς και η Ελένη Θωμά, υπεύθυνη της αθλητικής επιτροπής του «Αριστόδικου».

Ο Δήμος Σαρωνικού, λοιπόν, τίμησε σήμερα, ως όφειλε, τον Άρη Μακροδημήτρη, το παιδί από την Παλαιά Φώκαια, που τιμά την πατρίδα μας σε κάθε μεγάλη διεθνή διοργάνωση που αγωνίζεται. Ωστόσο, έχουμε να σημειώσουμε ότι ο Άρης κατέκτησε δύο μετάλλια στο Πανευρωπαϊκό, ενώ όπως λέει το Γραφείο Τύπου του Δήμου, τιμήθηκε για το χάλκινο. Ο αθλητής, εκτός από το χάλκινο μετάλλιο στα 100μ. ύπτιο S2 (και όχι 52, όπως αναφέρει το Δ.Τ. εκ παραδρομής) και για το οποίο τιμήθηκε σύμφωνα με το Δ.Τ. από τον Δήμο Σαρωνικού, κατέκτησε και το ασημένιο μετάλλιο στα 200μ. ελεύθερο S2, για το οποίο... δεν τιμήθηκε από τον Δήμο...
Καλό είναι, όταν τιμούμε κάποιον, να γνωρίζουμε ποιος είναι και γιατί τον τιμούμε. Ο Άρης είναι Παραολυμπιονίκης, Παγκόσμιος και Πανευρωπαϊκός πρωταθλητής και έχει κάνει δύο παγκόσμια ρεκόρ. Είναι καλό να παρακολουθούμε την πορεία του και να τον φέρνουμε παράδειγμα στα παιδιά και στα εγγόνια μας.

Ο Άρης στην The Voice:

Λίγο μετά την επιστροφή του από την Πορτογαλία και καθώς ετοιμάζεται για τους παραολυμπιακούς αγώνες, η The Voice συνάντησε τον Άρη, στην ΑΡΓΩ του, το καφέ που διατηρεί στο λιμάνι της Παλαιάς Φώκαιας, δίπλα στη θάλασσα που τόσο αγαπά. Μίλησε στον Μιχάλη Ροκκά για τις επιτυχίες και τις χαρές, για τα εμπόδια και τις αγωνίες, για τα σχέδιά του:

Άρη, θα εκπροσωπήσεις την Ελλάδα στους Παραολυμπιακούς στο Τόκιο φέτος. Δεν είναι η πρώτη φορά. Πώς αισθάνεσαι;
- Μεγάλη ικανοποίηση, σίγουρα, που σχεδόν τελευταία στιγμή πιάσαμε τα όρια για τη συμμετοχή αυτή. Μεγάλη χαρά, γιατί δούλεψα όλο αυτό το διάστημα της καραντίνας και του χειμώνα έξι μήνες με σχεδόν 11 – 12 προπονήσεις την εβδομάδα, σχεδόν διπλές δηλαδή καθημερινά και στο κολύμπι και γυμναστήριο και βάρη... τα πάντα δηλαδή... οπότε όλη η δουλειά φάνηκε στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα τώρα στην Πορτογαλία. Είμαι πολύ χαρούμενος.

Άρα δικαιώνονται οι κόποι σου;
- Δικαιώνονται. Είναι οι κόποι πολλών ετών, των τελευταίων τεσσάρων ετών, έχουμε δουλέψει πάρα πολύ...

Δεν ξεκίνησες όμως πριν τέσσερα χρόνια την ενασχόλησή σου με την κολύμβηση και τον αθλητισμό... Ξεκίνησες από πολύ μικρός... Στα 13 σου;
- Στα 14 περίπου... Ξεκίνησα το 2004, μετά ακριβώς από τους Παραολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας που είχα παρακολουθήσει και το άθλημα και ήταν αυτό που μπήκε κατευθείαν στο μυαλό μου. Είπα ότι αυτό θέλω να κάνω. Έβαλα στόχο πρώτα από όλα να ξεκινήσω το κολυμβητικό κομμάτι μιας και κολύμπαγα πάντα στη θάλασσα, μετά ήταν το θέμα να μπω στην πισίνα, να ανοίξει η πόρτα της πισίνας... Κι έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ καλά πιστεύω.

Σε όλα αυτά τα χρόνια είχες ανθρώπους δίπλα σου; Υπήρξαν κάποιοι που σε βοήθησαν σημαντικά;
- Σίγουρα ό,τι έχω κάνει το οφείλω στους γονείς μου και ιδιαιτέρως στη μητέρα μου που είναι πάντα δίπλα μου. Όλο αυτό το κομμάτι ξεκίνησε βέβαια από την τότε γυμνασιάρχη μου, την κα Βαξεβανέλη, η οποία με ρώτησε τότε εάν θέλω να ξεκινήσω το κολυμβητικό κομμάτι, να κολυμπάω... Βεβαίως είπα ναι και από τότε μου γνώρισε και τον προπονητή μου, τον Γιάννη Αλεξάκη, που συνεργάζομαι από το 2006 και πιο εντατικά από το 2009 που μπήκα στην Εθνική ομάδα, μιας και είναι και Ομοσπονδιακός προπονητής. Αυτοί είναι οι κύριοι άνθρωποι που βασίστηκε όλο αυτό που κάνω στην κολύμβηση.

Το περιβάλλον, η κοινωνία, οι φίλοι σου σε στήριξαν σε αυτήν την προσπάθεια; Πέρα από το μπράβο δηλαδή μετά τις επιτυχίες, το πριν είναι το πιο σημαντικό...
- Το πριν, εντάξει... Δεν με γνώριζε κανείς σχεδόν, είσαι άγνωστος... Οι φίλοι βοηθούσαν, ο πιο στενός κύκλος, δηλαδή αυτοί που είναι πιο κοντά σου... Όταν ήρθαν και τα παραολυμπιακά μετάλλια, εννοείται ότι αυτός ο κύκλος άνοιξε λίγο παραπάνω. Με γνώρισε ο κόσμος. Δεν μπορώ να πω ότι το νιώθουν όλοι αυτό το συγχαρητήρια και το μπράβο, αλλά το λένε. Υπάρχουν κι αυτοί που το λένε έτσι απλά για να το πούνε.

Είχαμε λοιπόν μετά από μια μακρά πορεία με διακρίσεις σε Παγκόσμια και Πανευρωπαϊκά και με παγκόσμια ρεκόρ, τρία παραολυμπιακά μετάλλια στο Λονδίνο. Θα ήθελα να μου πεις ποια είναι η καθημερινότητα, ενός παραολυμπιονίκη, ενός ανθρώπου που φτάνει τόσο ψηλά τελικά...
- Υπάρχει ένα συνεχές άγχος για να συνεχίσεις αυτήν την επιτυχία, για να κρατηθείς. Και είναι πολύ δύσκολο να κρατηθείς, γιατί το κολύμπι και το κομμάτι των ατόμων με αναπηρία και οι κατηγορίες έτσι όπως μοιράζονται, είναι λίγο περίεργο. Όσον αφορά τις βαριές κατηγορίες και την κατηγορία που είμαι, μπορεί εύκολα να βρεθεί κάποιος που χωρίς πολλή προπόνηση να είναι καλύτερος από εσένα. Ενώ εγώ, έτσι όπως δουλεύω, κάνω ένα εξάμηνο προπονήσεων και ο άλλος να κάνει ένα μήνα και να είναι καλύτερος από εμένα, λόγω του ότι η πάθηση, η αναπηρία του τον βοηθάει. Οπότε μπορώ να σου πω ότι για ένα μήνα ήμουνα πολύ χαρούμενος, εννοείται ότι πλέεις σε πελάγη ευτυχίας, δεν υπάρχουν λόγια να χαρακτηρίσεις αυτά που αισθάνεσαι, γιατί σίγουρα τρία παραολυμπιακά μετάλλια μπορεί να μην ξανακερδίσω και ποτέ, μπορεί να μην ξαναφέρει και κανείς εδώ πέρα. Κανείς δεν το ξέρει αυτό. Αλλά σίγουρα ήταν μια πολύ καλή περίοδος. Πήγαινα ως αουτσάιντερ, χωρίς να πω ότι πάω για μετάλλια στο Λονδίνο. Πήγα, έβαλα το στόχο μου, τη συμμετοχή και ήμουν ευχαριστημένος. Αφού ήρθαν και τρία ολυμπιακά μετάλλια, τι άλλο μπορώ να ζητήσω.

Η ζωή σου από κει και πέρα, η αθλητική σου ζωή, που σίγουρα επηρεάζει και την κοινωνική σου, είναι προπόνηση – σπίτι – δουλειά;
- Ναι. Δεν μπορώ να ασχοληθώ με τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει χρόνος. Όλη η ζωή μου, μπορώ να πω, πέρα από τα τελευταία χρόνια που ασχολούμαι και με το μαγαζί, ήταν ο αθλητισμός. Τέσσερεις ώρες αφιέρωμα στο κολύμπι κι άλλες τρεις ώρες την ημέρα στο γυμναστήριο. Χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά για να είσαι σε αυτό το επίπεδο.

Οι επιβραβεύσεις, ηθικές και υλικές ήρθαν;
- Εντάξει, ναι ήρθαν...

Υπήρξε κάποια έμπρακτη αναγνώριση από το ελληνικό κράτος, από το Δήμο, από φορείς;
- Εντάξει, το κράτος θέλει και μη, υπάρχουν οικονομικές επιβραβεύσεις που δεν μπορεί να κάνει και διαφορετικά. Εγώ στηριζόμουν πιο πολύ στον τόπο μου, μιας και είναι πολύ μικρή η κοινωνία, ότι δεν θα ταλαιπωρηθώ τόσο πολύ στο να καταφέρουμε μια επαγγελματική αποκατάσταση, γιατί κακά τα ψέματα το κολύμπι, ο αθλητισμός, κάποια στιγμή σταματάει. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο σε όλα τα αθλήματα. Από εκεί και πέρα δεν μπορούσα να περιμένω εγώ ως παραολυμπιονίκης ένα διορισμό – που έχουν σταματήσει οι διορισμοί για τους αθλητές από το 2008 και έχουμε φτάσει στο 2021 – και έχω την επιτυχία από το 2009, ήδη 12 χρόνια. Οπότε από τον τόπο μου, από το Δήμο, θα περίμενα κάτι πιο γρήγορο και χωρίς πολύ μεγάλη ταλαιπωρία, να είναι λίγο πιο κοντά σε αυτό που κάνω και να είναι λίγο πιο εύκολα τα πράγματα.

Να γυρίσουμε στο Λονδίνο... Τρία ολυμπιακά μετάλλια. Στο Τόκιο τι να περιμένουμε από εσένα;
- Πλέον είμαι 30 χρονών. Ό,τι και να σας πω, εγώ την προσπάθειά μου θα την κάνω μέχρι τότε. Έτσι όπως δείχνουν τα πράγματα, ίσως για ένα μετάλλιο... Θα προσπαθήσω, βέβαια, στα 200μ. να έρθει ένα χάλκινο. Τώρα, το καλό είναι ότι στις 15 Ιουνίου περνάω από μια Ειδική Επιτροπή της Παραολυμπιακής, μήπως αλλάξουμε κατηγορία. Χωρίς να πω πολλά λόγια, αν κατέβω, ίσως είναι και δυο χρυσά ολυμπιακά. Θα δούμε το τι θα γίνει σε λιγότερο από ένα μήνα σε αυτήν την Επιτροπή.

Μπορεί να είναι και δυο χρυσά... Έχεις την αίσθηση ότι εμείς περιμένουμε από σένα δυο χρυσά; Είναι βάρος αυτό στις πλάτες σου;
- Πιο πολύ για μένα, γιατί μου αρέσει να είμαι στο βάθρο και τώρα έχασα το χρυσό μετάλλιο για 70 χιλιοστά, ούτε ένα δευτερόλεπτο. Οπότε είναι βαρύ για μένα.

Ποια είναι η αίσθηση του να είσαι στο βάθρο με την Εθνική ομάδα, να βλέπεις την ελληνική σημαία να κυματίζει για σένα;
- Ανατριχίλα. Ανατριχίλα. Ειδικά στο Πανευρωπαϊκό που πήρα πρώτη φορά δυο χρυσά μετάλλια σε μια μεγάλη διοργάνωση, να είμαι στο βάθρο με τον εθνικό ύμνο, δεν το είχα ξαναζήσει και ήταν κάτι απερίγραπτο.

Πόσο γεμάτος είναι ο Αρης Μακροδημήτρης από τον αθλητισμό και ποια είναι τα σχέδιά του για την επόμενη μέρα και την υπόλοιπη ζωή του;
- Σχεδόν, αν μου λέγανε ότι μετά το Τόκιο να σταματήσεις, ίσως και να σταμάταγα. Αλλά πάντα μετά από κάθε μεγάλη διοργάνωση που κάθομαι και ξεκουράζομαι ένα μήνα, αρχίζω και λέω πού είναι αυτό, τι κάνω... Οπότε, ίσως, αντέξω και κάποια χρόνια ακόμα. Μπορεί να μην είμαι έτοιμος να ξεκουραστώ. Θα δείξει. Δεν το ξέρω αυτό. Τώρα, έτσι όπως είμαι κουρασμένος, λέω σταματάω και αύριο, αλλά πάντα διψάς για κάτι παραπάνω. Φαίνεται, ωστόσο, η κούραση με τα χρόνια, στα 23 μου, 24, 25, δεν καταλάβαινα πραγματικά τίποτα. Δώστε μου προπόνηση, έλεγα, δώστε μου προπόνηση. Τώρα έχω κουραστεί μιας και δεν υπάρχει κολυμβητήριο εδώ κοντά και αναγκάζομαι και πηγαίνω στο Μαρούσι τέσσερεις ίσως και πέντε φορές την εβδομάδα, έχει αρχίσει και με κουράζει. Και το προπονητικό κομμάτι...

Πες μου για τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις...
- Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η απόσταση για την προπόνηση. Όταν έχεις να διανύσεις 50 λεπτά να πας για την προπόνηση και 50 να γυρίσεις, ήδη έχεις καλύψει 2 ώρες και θες κι άλλες 2,5 ώρες εκεί. Αν και τον τελευταίο καιρό που είχα μιλήσει με τον κ. Μπούτση υπήρχε ένα πρόγραμμα να γίνουν δυο κολυμβητήρια, δεν ξέρω τι έγινε. Εγώ ήμουν διατεθειμένος να μπω μπροστά αν χρειαστεί, με το όνομα που έχω, να βοηθήσω να προχωρήσουμε. Και όχι μόνο να γίνει ένα κολυμβητήριο εδώ και ένα στα Καλύβια, να γίνουν και προπονητικά κέντρα. Κάποια προπονητικά κέντρα που να μπορούν να εξυπηρετήσουν και άλλα αθλήματα, πέραν του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ, του τέννις που έχουμε και είναι καλυμμένα. Έχουμε χώρους, πιστεύω υπάρχουν και προγράμματα οικονομικά που μπορούν να καλύψουν όλα αυτά. Δεν ξέρω γιατί το έχουν αφήσει απ’ έξω όλο αυτό το κομμάτι. Εγώ είπα ότι είμαι διατεθειμένος να μιλήσω και με ανθρώπους να στηρίξουν οικονομικά, να φτιαχτούν αυτές οι εγκαταστάσεις. Δεν είναι μόνο για μένα, είναι για όλον τον κόσμο πιστεύω.

Για όλα τα νέα παιδιά της περιοχής μας. Και τι έχεις να πεις σε αυτά τα παιδιά;
- Να βάζουν πρώτα απ’ όλα στόχους, μακρινούς στόχους, όσο πιο ψηλά γίνεται, για να φτάνουν εάν γίνεται πιο κοντά, εάν δεν τον υλοποιούν. Όσο πιο μακρινός είναι ο στόχος, όσο πιο υψηλός, τόσο πιο ψηλά θα φτάσουν σίγουρα.

Οι νέοι μιλούν για τον Άρη

Για τον Άρη, μας μίλησαν νέα παιδιά, που τον ζουν καθημερινά σαν εργοδότη, αλλά και σαν άνθρωπο, αλλά όπως φαίνεται, έχουν παρακολουθήσει από κοντά ή πιο μακριά την πορεία του.. Δείτε τι μας είπαν:

Αλέξανδρος Μακροδημήτρης: Δουλεύω εδώ στο μαγαζί του Άρη, στο ΑΡΓΩ. Είμαστε πολύ υπερήφανοι για όλα αυτά που έχει καταφέρει, παρακολουθούσαμε κι εδώ τους αγώνες την ώρα της δουλειάς, που ήταν στην Πορτογαλία, και ανυπομονούμε να τον δούμε και στο Τόκιο. Ελπίζουμε να γυρίσει με μετάλλιο. Είμαι κι εγώ αθλητής στο ποδόσφαιρο, και σε μπορώ να καταλάβω όλες αυτές τις δυσκολίες που υπάρχουν σε τέτοια αθλήματα.

Ελένη Γιάννενα: Είμαι πάρα πολύ περήφανη για όλο αυτό που έχει καταφέρει ο Άρης, τόσα χρόνια. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να συνεχίσει να μας κάνει περήφανους, να είναι χαμογελαστό παιδί, εύχομαι μεγάλη νίκη στο Τόκιο και να μη σταματήσει μέχρι εκεί. Ελπίζουμε να γυρίσει με το χρυσό.

Χριστίνα Ροκκά: Ο Άρης, είναι αξιοθαύμαστος και είμαι περήφανη ζω στον ίδιο τόπο μαζί του. Ένα παιδί από ένα μικρό χωριό, μέσα από τόσες δυσκολίες, να καταφέρει να βρεθεί στην κορυφή του κόσμου, δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάθε μέρα. Σαν αθλήτρια, τον θεωρώ παράδειγμα δύναμης και επιμονής. Είναι το παράδειγμά μου. Όλοι θα είμαστε μαζί του στο Τόκυο.

Αθανασία Ροκκά: Ένας άνθρωπος που έχει τιμήσει την Ελλάδα όπου πάει και μας κάνει κάθε φορά όλους περήφανους. Εγώ, σαν αθλήτρια, κάθε φορά που πέφτω παίρνω δύναμη όταν σκέφτομαι τον αγώνα αθλητών σαν τον Άρη. Χωρίς μέσα, χωρίς προπονητικό κέντρο κοντά, μόνος με τον προπονητή του ουσιαστικά και φυσικά με την οικογένειά του να τον στηρίζει, αγωνίζεται και ξεπερνάει κάθε εμπόδιο. Είναι νικητής ανεξάρτητα από τα μετάλλια και εμένα με εμπνέει. Στο Τόκυο θα είναι σα να είμαστε εκεί να κολυμπάμε μαζί του. Καλή επιτυχία!